D’fhéach m’athair anonn ar mo mháthair.
‘An Bhean Chaointe,’ ar seisean.
‘Cé hí féin?’ a deirimse.
‘An Bhean Chaointe,’ arsa m’athair. ‘Muirne na gCaoineadh.’
‘Tuige ar tugadh an t-ainm sin uirthi?’ arsa mise.
‘I ngeall ar na caointe a bhíos sí a dhéanamh,’ d’fhreagair m’athair. ‘’Sí an bhean chaointe is mó cáil i gConamara ná i nDúiche Sheoighe í. Cuirtear fios uirthi i gcónaí nuair a chailltear duine. ’Sí a chaoin m’athairse, agus tá seans gurb í a chaoinfeas mé féin. Ach, go bhfóire Dia uirthi, is iad a mairbh féin a bhíos sí a chaoineadh i gcónaí, is cuma cén corp a bhíos sa teach.’
‘Agus céard atá a mac a dhéanamh in Uachtar Ard?’ arsa mise.
‘Cailleadh a mac fiche bliain ó shin, a Chóilín,’ arsa mo mháthair.
‘Níor cailleadh ar chor ar bith é,’ arsa m’athair, agus aghaidh an dubh air. ‘Maraíodh é.’