Mhuise, slán beo le seana-Thadhg," ar sise, "agus ní hí sin an chrích ba mhaith leis ar a chasóig ghreanta."
"Dhé! ní fearr díomhaoin í," arsa mise, agus laochas orm.
"Maróidh do mháthair thú," arsa Máire Aindí.
Am bhriathar gur bhain an méid a dúirt sí cuid den bhfuadar díom. Bhí an t-olc á thuar dom cheana féin. B'fhearr liom go bhfágfainn i mo dhiaidh libhiré mo shean-athar. Chonaic Máire Aindí gur ghoill a caint orm.
"Féach, a Nell," ar sise, "gheobhaidh tú réal sa sparán sin thíos agus tabhair do na buachaillí í."
Chuaigh Nell go dtí an sparán ach ní réal a thug sí dúinn ach scilling. Ansin thug sí stráice aráin an duine dúinn agus bhí rísíní ann. Is maith liom féin Nell.
Thugamar turas ar na tithe eile sa bhaile i ndiaidh a chéile ach d'fhág mé ár dteachna ar deireadh. An rud a dúirt Máire Aindí i dtaobh culaith mo Dhaid Chríona, agus i dtaobh na feirge bheadh ar Mham - sin é choinnigh ón teach mé. Ní baol ná go n-aithneodh Mam an chasóg eireabaill agus an hata, agus d'fhágfadh sin an Dreoilín gan chaptaen.
Is é dhein mé sa deireadh ná an chuid eile a chur go dtí an teach agus fanacht mé féin sa bhóithrín. Bhí seans go bhfaighidís scilling ó Mham mura bhfeiceadh sí mise ina dteannta.
Bhuel! a dheartháir, is maith a scar mé leis agus gan dul leo. Chonaic mé iad go léir ag dul an doras isteach agus na gléasanna ceoil ar séideadh acu.