D’imigh seachtain. Níor tháinig aon litir. D’imigh seachtain eile. Níor tháinig aon litir. D’imigh an tríú seachtain. Níor tháinig aon litir. Bhainfeadh sé deora as na clocha glasa a bheith ag féachaint ar Mhuirne agus an imní a bhí uirthi. Bhrisfeadh sé do chroí a feiceáil ag dul isteach an bóthar chuig an sagart gach uile mhaidin. Bhí faitíos orainn labhairt léi i dtaobh Chóilín. Bhí drochamhras orainn. Bhí drochamhras ar an sagart. Dúirt sé linn lá gur chuala sé ó shagart eile i nGaillimh nach mó ná go maith a bhí Cóilín, gur mór a bhí an príosún ag goilliúint ar a shláinte, go raibh sé ag imeacht as i ndiaidh a chéile. Níor insíodh an scéal sin do Mhuirne.
Lá amháin bhí gnaithe agam féin den tsagart, agus chuaigh mé isteach chuige. Bhíomar ag comhrá sa bparlús nuair a chualamar coiscéim duine ar an tsráid taobh amuigh. Níor buaileadh ar dhoras an pharlúis, ach isteach sa tseomra le Muirne Ní Fhiannachta agus litir ina láimh aici. Is ar éigean a d’fhan caint aici.
“Litir ón mBanríon, litir ón mBanríon!” ar sise.
Rug an sagart ar an litir. D’oscail sé í. Thug mé faoi deara go raibh a lámh ar crith agus é á hoscailt. Tháinig dath an bháis ina éadan tar éis a léamh dhó. Bhí Muirne ina seasamh os a chomhair amach, a dhá súil ar lasadh ina ceann, a béal leath ar oscailt.
“Céard a deir sí, a Athair?” ar sise. “An bhfuil sí á chur abhaile chugam?”
“Ní ón mBanríon a tháinig an litir seo, a Mhuirne,” arsa an sagart, ag labhairt go mall, mar a bheadh tocht eicínt air, “ach ó Ghobharnóir an phríosúin i mBaile Átha Cliath.”
“Agus céard a deir sé? An bhfuil sé á chur abhaile chugam?”
Níor labhair an sagart go ceann nóiméid. B’fhacthas dom go raibh sé ag iarraidh cuimhniú ar fhocla eicínt, agus na focla, mar a déarfá, ag dul uaidh.
27
An Bhean Chaointe
Leathanach 27
D’imigh seachtain. Níor tháinig aon litir. D’imigh seachtain eile. Níor tháinig aon litir. D’imigh an tríú seachtain. Níor tháinig aon litir. Bhainfeadh sé deora as na clocha glasa a bheith ag féachaint ar Mhuirne agus an imní a bhí uirthi. Bhrisfeadh sé do chroí a feiceáil ag dul isteach an bóthar chuig an sagart gach uile mhaidin. Bhí faitíos orainn labhairt léi i dtaobh Chóilín. Bhí drochamhras orainn. Bhí drochamhras ar an sagart. Dúirt sé linn lá gur chuala sé ó shagart eile i nGaillimh nach mó ná go maith a bhí Cóilín, gur mór a bhí an príosún ag goilliúint ar a shláinte, go raibh sé ag imeacht as i ndiaidh a chéile. Níor insíodh an scéal sin do Mhuirne.
Lá amháin bhí gnaithe agam féin den tsagart, agus chuaigh mé isteach chuige. Bhíomar ag comhrá sa bparlús nuair a chualamar coiscéim duine ar an tsráid taobh amuigh. Níor buaileadh ar dhoras an pharlúis, ach isteach sa tseomra le Muirne Ní Fhiannachta agus litir ina láimh aici. Is ar éigean a d’fhan caint aici.
“Litir ón mBanríon, litir ón mBanríon!” ar sise.
Rug an sagart ar an litir. D’oscail sé í. Thug mé faoi deara go raibh a lámh ar crith agus é á hoscailt. Tháinig dath an bháis ina éadan tar éis a léamh dhó. Bhí Muirne ina seasamh os a chomhair amach, a dhá súil ar lasadh ina ceann, a béal leath ar oscailt.
“Céard a deir sí, a Athair?” ar sise. “An bhfuil sí á chur abhaile chugam?”
“Ní ón mBanríon a tháinig an litir seo, a Mhuirne,” arsa an sagart, ag labhairt go mall, mar a bheadh tocht eicínt air, “ach ó Ghobharnóir an phríosúin i mBaile Átha Cliath.”
“Agus céard a deir sé? An bhfuil sé á chur abhaile chugam?”
Níor labhair an sagart go ceann nóiméid. B’fhacthas dom go raibh sé ag iarraidh cuimhniú ar fhocla eicínt, agus na focla, mar a déarfá, ag dul uaidh.