Chonaic Antaine ionadh ba mhó ná aon ionadh dá raibh ag an máistir sa ghairdín. Chonaic sé teachín beag álainn faoi scáth crainn de na cranna rós; é déanta d'adhmad; dhá stór ann; dath bánar an stór íochtair agus dath dearg ar an stór uachtair; doras beag glas air; trí fuinneoga gloine air, ceann ó íochtar agus dhá cheann ó uachtar; troscán tí ann, idir bhoird, chathaoireacha, leapacha, ghréithe, agus eile; agus, arsa Antaine leis féin, féach bean uasal an tí ina suí sa doras!
Ní fhaca Antaine teach bábóige riamh roimhe sin, agus b'ionadh leis a ghleoiteacht agus a dheise mar áilleán. Thuig sé gur le cailín beag an mháistir é, le Neans bheag. Trua gan a leithéid ag a dheirfiúirín beag féin, ag Eibhlín, an créatúr, a bhí sínte ar a leaba le ráithe mhór agus í lag tinn! Trua gan an bábóigín féin aici! Chuir Antaine saint a chroí sa bhábóg sin d'Eibhlín. D'fhéach sé thar a ghualainn dheas. Ní raibh an máistir ná an mháistreás le feiceáil. D'fhéach sé thar a ghualainn chlé. Bhí na gasúir eile as amharc. Ní dhearna sé an dara smaoineamh. Thug sé a sheanléim den sconsa, rug ar an mbábóg, sháigh isteach faoina chasóg í, d'imigh leis thar claí amach arís, agus ghread leis abhaile.