Mise, leis, a cuireadh ar fuaid an bhaile ar lorg sleánta.
Thug mé Micilín Eoin liom agus níor fhágamar aon teach i ngiorracht míle dúinn
nár lorgaíomar sleán ann do Mham.
Ba shin tar éis scéal an cheaintín, tá fhios agat, agus bhí mé beartaithe mo dhícheall a dhéanamh ag soláthar sleánta chun í shásamh. Fuaireamar naoi gcinn acu di!
Ba é ár ndícheall iad a iompar abhaile. Bhí ár dteanga amuigh againn agus bhíodh sleán ag titim uainn anois is arís.
Ach níorbh aon tábhacht é sin seachas Mam nuair a chonaic sí an t-ualach sleánta an bhuaile aníos chuici. Mheas mé go dtarraingeodh sí an baile orm. Thug sí "amadáinín" is fiche orm. Ba shin é mo bhuíochas tar éis mo dhíchill. Ní dúirt sí liomsa nach raibh uaithi ach dhá shleán.
I dtaobh na sleánta sin, tá achrann mór ar siúl. Níor chuimhin liomsa cad é an teach a bhfuair mé aon cheann acu ann, agus nuair cuireadh abhaile iad ní raibh a cheann féin ag aon duine. Ní raibh aon leigheas agamsa air sin, ach aon duine dhéanadh gearán nárbh é a shleán féin a chuirtí abhaile chuige - mise a dhíoladh as.
Ar maidin is é an chéad rud a chuala ná mo mháthair ag glaoch go hárd is go géar orainn. Dúirt sí go raibh an mhaidin caite.
Cheap mé, am baic, ón gcaint a bhí aici, go raibh sé tar éis a deich nó mar sin. Phreab mé síos don chistin ach ní raibh sé ach leathuair tar éis a cúig! Thiomáin sí Daid ag iarraidh an chapaill agus mé féin ag iarraidh na mbó.